Boontje komt om zijn loontje

Tsja die titel doet al misschien al wat vermoeden....maar eerst nog even wat eraan vooraf ging. Na onze aankomst op Koh Samui hebben we eerst genoten van een heerlijke lunch op het strand. Gewoon een barretje bij ons hotel, waar de stoeltjes op het strand staan, hoe lekker is dat?

Op 1 minuut lopen van onze kamer staan we op het strand, met voor de kust een koraalrif vol mooie vissen! Wat een mooie onderwaterwereld.
Die dag had ik wel wat last van een dicht oor, maar uiteindelijk was dat ook weer opgelost.

De dag erna hebben we een soort japanner-high speed sightseeing - tour gedaan. Alle highlights van het eiland hebben we gezien. Mooie tempels, twee rotsformaties in de vorm van een mannetje/vrouwtje en een waterval. Natuurlijk hebben we weer voor de kust gesnorkeld en toen zat mijn oor dicht.

De dag erna zijn we naar het angthone marine center gegaan, een eilandenarchipel van ongeveer 42 eilandjes. Met een speedboot zijn we naar de eilanden gevaren en ook daar hebben we enorm mooi gesnorkeld. Het koraalrif hier was in tegenstelling tot bij ons hotel heel kleurrijk en mooi. We hebben daarna nog een smaragdgroen meer gezien, heerlijk geluncht bij een klein vissersdorpje en daarna zijn we gaan kajakken.

Vandaag zijn we met een mooie oude boot op een zeilcruise gegaan. Onze bagage werd aan boord gebracht en wij hebben heerlijk op het dek liggen zonnebaden en voor de verandering zijn we weer gaan snorkelen. Nu zagen we onder andere mooie anemonen en anemoonvisjes (net geen nemo, maar wel oranje en met 1 streep).
Daarna hebben we nog een stukje gevaren en stopte de boot in de baai bij ons hotel. Met een klein speedbootje zijn wij en onze bagage op het strand afgezet bij ons resort. Hoe luxe is dat?

En ondertussen zat mijn oor nog steeds dicht. Na 3 dagen niets horen aan 1 kant, was het toch tijd voor een bezoekje aan een dokter. Dus zijn we lekker na het eten op weg gegaan naar de dokter. Zijn engels was niet helemaal geweldig, maar Dave heeft nu wel uitgebreid mijn oortjes van binnen kunnen bekijken.
En toen kwam zijn oordeel...het lijkt een beginnende infectie (ai....) en toen kwam zijn uitleg wat we eraan gingen doen. En op dat moment dacht ik: ik had vorig jaar niet zo hard moeten lachen in Zuid-Afrika toen Dave het advies kreeg om een injectie te krijgen. Mam zou zeggen, God straft onmiddellijk en in mijn geval gewoon een jaartje later, hahahahaha....Maar het wordt wel een leuke traditie zo, ik denk dat Dave volgend jaar weer mag ;)

Ik kreeg dus wel die shot in mijn bil en kreeg er meteen een zooitje antibiotica bij. Die dokter wilde nog meer aansmeren, maar dat doen we dus niet (blijven eigenwijze nederlanders toch?). En als je dan denkt dat dit het meest spannende of vervelende moment was, dan hebben jullie het mis!
Dat was namelijk onze wandeling terug naar het hotel. Komen we daar opeens een roedel honden tegen aan weerszijden van de weg. 2 ervan hebben ruzie met elkaar (aan de overkant) maar de andere hond begint te grommen (aan onze kant). En op dat moment dacht ik alleen maar: HELP!!!!
Met mijn hart in mijn keel en de neiging tot rennen onderdrukt (mede dankzij Dave die mij heel goed vast hield) zijn we in het midden van de weg langs de honden gelopen. Dan denk je: yes...het is gelukt. Staan er 100 meter verderop weer honden. Bah...wat was dat eng!

Maar gelukkig zijn we weer in het mooie hotel (vanuit ons huisje hebben we uitzicht op zee) en mag ik morgen voor een check weer langs bij de gezellige dokter.
En nu maar hopen dat de ontsteking snel weg is, voordat we over een paar dagen weer terugvliegen naar Nederland. Tot die tijd genieten we enorm van alles hier
:)