Zoals ik de vorige keer al schreef is Vietnam een bijzonder land. De mensen zijn ontzettend vriendelijk. Ondertussen zijn we al van Ho Chi Minh naar Da Nang gevlogen en zelfs dat was een avontuur op zich. ’s Ochtends zijn we langs geweest bij Caritas Saigon, waar we op zaterdag en zondag een workshop zullen geven. Daarna gingen we op weg naar het vliegveld en tot zover ging alles goed….vanaf dat moment ging alles een beetje…nou ja laten we zeggen… niet zo soepel 
Keurig netjes op tijd ingechecked met veel te zware bagage, maar zolang je blijft lachen is het wel goed. Daarna snel even een broodje gehaald omdat alles daar toch wel wat langzaam gaat en we toch al snel naar de gate moesten.
Bij de roltrap vielen twee dames naar beneden en niemand deed wat. Ontzettend sneu om te zien, maar ze stonden na een dubbele koprol gewoon weer op alsof er niets aan de hand was. Bij de security kwamen we erachter dat we nog een aangepaste schaar in onze handbagage hadden (wat stom van ons..) en nee natuurlijk mochten we die niet meenemen.
Uiteindelijk ging er van alles mis waardoor we onze vlucht hadden gemist. We konden gelukkig omboeken naar een latere vlucht en konden toen weer alles opnieuw doen: inchecken, security & wachten bij de gate. Zo hebben we wel het meest maximale uit onze vlucht gehaald, haha.
In Da Nang hebben we in een heerlijk hotel gezeten we hebben daar vooral hard gewerkt. Een workshop geven aan vietnamezen is namelijk helemaal niet zo makkelijk  Ze hebben een hele hele hele korte aandachtsspanne en het is hier heel normaal om gewoon weg te lopen. 1 man spande toch wel de kroon; het ene moment was hij er wel en het andere moment niet. Gewoon weg, gewoon gestopt (maar dat kwam vast door zijn naam: Quyet (klinkt als Quit (in het engels)). We hebben 2 bijzondere huisbezoeken gedaan en dan zie je het echte vietnamese leven.
Vandaag was het een heel leuk huisbezoek bij een kindje met een ernstige beperking. Ik zag ons groepje participanten heel hard werken om contact te krijgen met het kind, maar het lukt ze niet helemaal. Ik besloot samen met Vera om het even voor te doen en dan vooral hen te leren naar het kind te kijken. Wat er gebeurde was zo mooi….Taal is echt niet belangrijk. Ik heb het kindje rustig bewogen en met hem gepraat en een liedje gezongen en toen kwam daar zo’n mooie glimlach! En dat terwijl ze in Vietnam vaak denken dat een kind niets kan of hopeloos is. Hoe mooi is dat :) 
Vanavond vliegen we weer naar Ho Chi Minh (uit voorzorg vertrekken we deze keer extra vroeg…..1x een vlucht missen is wel genoeg). Ik zou graag nog een keer terugkomen naar Da Nang want het is een bijzondere stad. Ik heb wel even Dave’s voetsporen gevolgd -> hij heeft een aantal jaar geleden ook Da Nang bezocht en is daar natuurlijk langs een surfshop gegaan. Ik heb die vrouw opgezocht en jeetje wat een verhaal had ze toch…. Aan haar muur hingen allemaal foto’s van de oorlog en de amerikanen; ze wilde zo graag ook de andere kant van het verhaal vertellen. De amerikanen hadden in haar ogen namelijk ook veel goed gedaan en dat was mooi om haar zo bevlogen te zien vertellen. En wat vond ze het een verrassing om een foto van haar met Dave te zien!
Liefs Michelle